Citadelle de Montmedy
Augustus 2010
Eindelijk.......
En dan ineens is het zover.....na jarenlang gemaild en gekletst te hebben over de Citadel van Montmedy eindelijk een afspraak om met Bertina en Dirk een "sentiment" wandeling te gaan maken aldaar.
Bertina en Dirk hadden hun kampement opgeslagen op de Camping Municipal van Montmedy aan de voet van Montmedy Haut.
Zelf hebben Sandra en ik een vakantie huis op ruim twee uur rijden van Montmedy dus appeltje eitje.
Zowaar melden Rien en zijn vrouw Marianne zich ook die al meer dan 30 jaar een huis in Chauvency bleek te bezitten op kanonschot bereik van de Citadel.
De eerste ontmoeting zou om lunchtijd plaats vinden in de Croix dÓr in Juvigny
Dat restaurant moet je kennen zo werd mij verteld want we hebben er heeel vaak gegeten.......nou ja blijkbaar zonder mij want ik kan mij daar niets van herinneren.
Ieder geval was het heel gezellig en als ik het fotoboek van Bertina mag geloven was het de zelfde tafel die vroeger veel door de hongerige Montmedygangers werd geplaagd.
Gelukkig was er een eenzame fietser, die later niet zo eenzaam bleek te zijn, die zich beschikbaar stelde om een foto van ons te maken daarna mocht hij zich verheugen op extra aandacht van Marianne.
Maar toen wij de buikjes rond hadden gegeten zijn we eerst nog even de hofstee van Rien en Marianne gaan bekijken en toen hop naar de Citadel. Rien en Marianne gingen niet mee want die wilden nog inpakken voor hun vertrek de volgende ochtend naar Zurich.
Naar alle waarschijnlijkheid had Rien de Citadel wel vaker gezien de afgelopen jaren. :-)
Daar aangekomen ontwaarde we met een brok in de keel de Pigonier nou ja wat er dan van over was he...
Een prachtige moderne Gite voor rugzakkers en aanverwanten.
Achter dit raampje sliepen we
Volgens mij was er hier was buiten een wasbak
De begraafplaats was er ook nog en zowaar leek het erop dat er enkele oude bekenden waren opgestapt en er nieuwe klanten waren bij gekomen
Nou ja tijd om naar boven te rijden om daar eens polshoogte te gaan nemen.
Boven aan gekomen bleek dat alles er pico bello bij lag er was weinig veranderd in al die jaren.
De kroeg was nog luchtiger geworden en de meeste woningen op het zuiden waren nog meer op doorzon ingesteld
Het was weer fraai..... nou moet er gezegd worden dat het er niet overal zo bij stond en hier en daar netjes werd bijgebouwd of gerestaureerd.
Maar ja om het pittoreske pittoresk te houden laten wij dat natuurlijk niet zien.
Hoog tijd voor onze wandeling over de Citadel.
Na een kleine bijdrage te hebben gedoneerd voor het fonds voor oudgedienden en geschifte Montmedianen mochten we aan onze bedevaart beginnen.
Hier en daar waren hekken geplaatst gelukkig maar want het was toch wel hoog tevens waren er knoppen waar na het activeren enige prachtige geluiden uit de bijbehorende roetetoeter te horen waren.
Van boven zag je de Pigonnier in volle glorie jammer dat er geen blauwe Citroen Ami voor stond
Daar is de wand waaraan velen aan gewerkt hebben.
Zelf heb ik daar veel gestaan met Bertina en Harry (Poco)
Van de beroemde weerbarstige stronk was geen spoor meer te bekennen vermoedelijk door souvenir jagers ontvreemd.
Als je goed kijkt zijn nog vaag de contouren van de verscheidene gerealiseerde kamers, tis een beetje onduidelijk en eigenlijk moet je het weten om het te kunnen zien.
De muur zag er nog prima uit maar wat issie hoog he...
Na enige tijd slaakte Dirk een ijselijke kreet "mijn werkplek" stamelde hij en ja hoor na wat trappen in de steenachtige diepte te zijn afgedaald arriveerde wij bij de dieper gelegen manschappen verblijven.
Daar demonstreerde Dirk hoe hij met blote knieën op de keiharde steenkoude de binnenstraat met een zielig krabbertje geheel van het weerbarstig groen en onkruid heeft moeten ontdoen.
Met ontzetting keken wij toe en om hem weer op te beuren vonden wij dat de straat er toch wel heel goed bij lag.
Bertina peinsde dat als de stenen schoon of gebroken waren het een prachtige gele kleur ten toon spreiden.
"Dat zou toch een prachtig gezicht zijn geweest toen het werd gebouwd en opgeleverd" verzuchte zij.
Ik beaamde dat mits het hele bouwwerk binnen zes weken klaar was natuurlijk.
Na het enerverende wandelrondje bekeken we nog even het museum dat gevuld was met wat wapentuig en een heer die demonstreerde als je maar lang genoeg met een laddertje aan de muren hangt het haar tot onder de kaaklijn zakt
De schilder bleek een frivool matroosje te zijn.
Na een kleine sanitaire stop bij een toilet waarvan het slot niet werkte maar vol bleek te zitten handige ongrijpbare elektronica werd het toch echt tijd voor het moment supreme een wandeling in de Fusee.
Ook dat zag er weer heel vertrouwd uit en bij "ons muurtje" aangekomen vonden we het wederom weer erg hoog.
Af en toe kwam er nog een herinnering boven borrelen in de trant van "Weet jij nog hoe we....."
Dirk zette al zijn angsten opzij en probeerde zo op zijn eigen wijze de wanden te bedwingen..
Naarmate de wandeling ons steeds verder van de ingang verwijderde viel ons één ding op er was nog veel te doen.
"Dat laten we maar aan een ander over" verzuchte Dirk alhoewel Bertina al hier en daar de treksterkte van het onkruid aan het meten was
Als afsluiting bezochten wij nog even de kerk.
"Kijk" zei Bertina "als ik het gekwaak en gekwek in de Pigonier helemaal zat was ging ik altijd even hier naar toe on effe rustig te zitten. On y va zullen we wat gaan wat drinken ben nu wel uitgedroogd"
Met dezelfde snelheid als ze was gaan zitten stond ze weer op en beende de kerk uit.
Zelf wilde ik haar ook volgen zei het op een iets langzamer niveau tot mijn oog viel op de plek waar ze gezeten had.
Een wonder?.......of zou dat vele jaren geleden al gebeurd zijn?
Fin de Travaille.